Auteur: Yvonne

Crisistijd en regeltjes

De afgelopen maanden is een periode van uitersten geweest. De uitbraak van de pandemie heeft veel van ons als mensheid gevraagd.
Het vergde aanpassing en acceptatie.

Ik ben niet iemand die zich verzet tegen het systeem en alle opgelegde regels. Daarin is het juist mijn intentie om ieders manier te respecteren.
Toch was er wel sprake van weerstand tegen de gedragingen van sommige mensen.

Waarom voelde ik die weerstand?

Als er iets gebeurt dat weerstand in mij oproept, dan weet ik dat dat mij iets te vertellen heeft.
Ik wordt geraakt door iets, maar waarom?

Een aantal mensen in mijn omgeving waren bang, voorzichtig of door een kwetsbare gezondheid vasthoudend aan de maatregelen.
Er waren ook mensen bij die in de zorg werken en de donkere kant van het virus van dichtbij zagen.
Tegelijkertijd waren er mensen in mijn omgeving die niet accepteerden dat er regels zijn opgelegd en vooral de vrijheid wilden voelen. Sommigen strijdden daarvoor.

Ik snap al deze gedachten.

Juist doordat alle uitersten in mijn eigen omgeving zo aanwezig waren, was ik bezig om vooral daarin ieders weg te respecteren.

Toch zat die weerstand in mij er, maar ik kon niet uitleggen waarom.

Het antwoord ontstond afgelopen week.
Ieders weg respecteren is prima, maar daardoor was ik vooral met de ander bezig.
Onderweg was ik mezelf verloren en voorbij gelopen.

Dus, even een stapje terug en mijn eigen weg zoeken. Wat is voor mij belangrijk?

Hoe kan ik mij vrij voelen?

Zolang ik zo met anderen bezig ben, lukt dat in ieder geval niet.

Het belangrijkste wat ik hier uit geleerd heb is om vooral voor mijzelf en mijn gezin te kiezen. Het oordeel van een ander, de gedachten van een ander, de mening van een ander, hoort allemaal bij de weg van die ander. Dus niet bij mij.

Dit kwartje viel en bracht rust. Heel veel rust.

Tja, ook als coach blijf ik gewoon een mens. En een mens is nou eenmaal geboren om te leren in dit leven. Zo komen we steeds weer een stapje verder.

Eigenlijk is dit wat er met coachen ook gebeurt…

We gaan samen kijken naar het punt waar jouw kind zichzelf voorbij gelopen is. Waar jouw kind de draad weer op kan pakken.

Dit gebeurt tijdens het coachen, maar zeker ook met behulp van magnetiseren. Als je ergens geblokkeerd bent, kun je ook niet verder/vooruit.

Heb jij vragen over jouw thuissituatie?
Vraag dan nu een gratis kennismakingsgesprek aan door een email te sturen naar info@kindercoachlarana.nl.

Deze week is de school weer volledig open. Dit betekent in het geval van mijn dochter een klas van ruim 30 kinderen, in plaats van 15 de afgelopen weken.

Ze wil graag als eerste op school zijn

Afgelopen maandag wilde ze graag naar school, maar wilde dan wel als eerste op het schoolplein zijn. Dit herken ik wel, van mezelf. Als ik weet dat het druk gaat worden of niet helemaal lekker in mijn vel zit, kom ik het liefst vroeg omdat het dan opbouwt en ik niet een al volle ruimte in hoef.

Die middag ga ik haar weer ophalen. Ze is vrolijk en heeft pret gehad. Ze vertelt voluit over hoe het was en we drinken samen thee.

De hele middag is het gezellig, maar dan nadert het einde van de dag

Al tijdens het avondeten bemerken we dat ze wat dwars wordt. Haar broertje krijgt het zwaar te verduren en tegen de tijd dat het toetje op tafel komt begint de dwarsigheid (als dat een woord is).

We eten het toetje, spelen nog even en dan is het tijd voor het bedtijdritueel.
We kletsen over hoe de dag was, dat het wel ook spannend was, maar leuk spannend.
Ook hebben we het over de slaap, dat die belangrijk is om weer uitgerust pret te hebben op de nieuwe dag die komen gaat.

Alles lijkt goed te gaan….. totdat het licht uit gaat.

De vertraging in gaan lukt nog niet. Ze wil en kan niet slapen, er moet nog een hoop onrust uit en dat gebeurt in de vorm van boosheid.

Op dat moment weet zij het zelf ook even niet. Ze weet dat het bedtijd is, maar kan niet slapen. Ze wil ook niet alleen in bed liggen, maar heeft papa en mama nodig.
De boosheid moet er echt even uit en we laten haar razen op een veilige manier.

Dan komen de tranen.

Bij onze dochter weten we dan dat we kunnen gaan praten, knuffelen en verder kunnen.
Door rustig te blijven, bieden we haar de veiligheid om eruit te laten wat eruit moet.
Want als je hoofd nog overuren draait, dan kun je niet slapen. Het moet er eerst uit.

Dinsdagavond besluiten we het helemaal anders aan te pakken.
Vlak voor bedtijd is het haar tijd!
Papa gaat met broertje in de computerkamer zitten. Ik blijf met haar in de kamer en heb alles klaarliggen voor een massage.
Ze vindt dit heerlijk.

Met lichte druk masseer ik haar rustig van boven naar beneden, we praten ondertussen over de dag.
Door dit te doen, ontstaat de vertraging die zij nodig heeft om richting bedtijd te kunnen.
Na de massage, geeft ze aan dat het nog niet genoeg is en dat ze nog een beetje boos is.

Sinds kort heb ik een prins- een prinses- en een tovenaarhandpop in mijn kast liggen.
Eerst pak ik de prinses erbij. Mijn dochter praat met de prinses en zegt alles wat ze een paar minuten daarvoor niet tegen mij wilde zeggen.

Mijn grootste vraag, maar ook die van mijn dochter zelf is: “Hoe komen we van de boosheid af?”

De prinses praat nog even verder met mijn dochter en zegt dan:
“Weet je dat ik een tovenaar ken? Zou die jou kunnen helpen?”
Mijn dochter krijgt een glimlach en antwoordt met ja.

“Hoe zou de tovenaar jou kunnen helpen?” Vraagt de prinses
“Door mijn boos weg te toveren.” Zegt mijn dochter.

De tovenaar wordt erbij gehaald en zegt dat hij denkt wel een toverspreuk te weten.
Ze oefenen samen, de tovenaar en mijn dochter. Dan is de spreuk compleet en zeggen ze samen: “Ollekebollekeroos, en wég is de boos!”

De tovenaar én de prinses krijgen een enorme knuffel en mijn dochter is klaar voor bed.

En het werkt! Voor haar was het nodig om de boos weg te geven, in dit geval met een toverspreuk!
We hebben hiermee niet haar gevoel tegengesproken, het mag er zijn.
Dit was haar eigen oplossing om te kunnen gaan slapen. Ze voelde zich begrepen door de tovenaar en de prinses en kon zo loslaten.

Eenmaal in bed kreeg ik ook nog een dikke knuffel.

Ze zei dat ze het fijn had gevonden, de massage en het praten met de prinses en tovenaar. Ze ging liggen en sliep vrijwel meteen.

Prikkels zijn deze week hartstikke logisch, want alles staat weer op zijn kop.
Die prikkels moeten verwerkt worden. Het is de kunst om samen met je kind te ontdekken hoe dat voor hem of haar werkt.

Dit kan per keer verschillen, er is geen gouden tip.

Hoe gaat het bij jou thuis deze week?

Om dit goed uit te leggen, vertel ik jullie hieronder het bijzondere proces bij het maken ervan:

Zo kreeg ik de vraag om een tekening te maken voor een meisje van 3.
Het meisje had moeite met poepen op potje of wc.
Oké. Ik ging zitten om te gaan tekenen en concentreerde me op het meisje.
Daardoor wist ik dat het een eenhoorn moest worden.

Een bijzonder proces ontstond….

De eerste tekening stond zo’n beetje op papier, maar was niet goed genoeg.
Dus ik begon opnieuw. Nog een keer, niet goed genoeg.
Nou zeg, dan nog maar een keer.
Die was raak.

Er vielen me wat steekwoorden in: controle, loslaten, op eigen wijze dingen willen doen.

De begeleidende brief ontstond, maar……

Toen ik de tekening af had, schreef ik er een begeleidende brief bij.
De steekwoorden kwamen erin en er ontstond een best wel strenge brief aan de ouders.
Pfoe…. dat was wel even een dilemma… durfde ik die wel aan de ouders te geven?
Nou, het zal zijn reden wel hebben, dus toe maar.

De reactie van de moeder:

“Yvonne, ik herken álles wat je schrijft. Vooral in mezelf ook.
En de eenhoorn, wauw, ze ís bijna een eenhoorn.”

De tekening werd door het meisje heel enthousiast ontvangen en werd zelfs geknuffeld.

Erg mooi!

Wil jij ook een tekening? Voor jezelf of voor iemand anders?
Stuur je hulpvraag via app, mail of chat en ik ga voor je aan de slag.
Tarieven vind je onder het tabje producten: https://kindercoachlarana.nl/producten/

We zitten lekker samen aan tafel en spreken de dag door.

Wat was het vandaag een leuke dag! Het was, en is nog steeds, prachtig weer.
Mijn beide kinderen zitten plakkerig en met blosjes van de warmte aan tafel. Hier en daar zie ik een korreltje zand en wat rode plekjes van vallen of schaven.

Mijn zoon is 3. Sinds een aantal weken staat zijn mondje overdag bijna niet meer stil.
Alles wordt benoemd, creëert weer een zijweg die dan ook benoemd wordt en zo is er eigenlijk nooit een einde aan het verhaal.

Dat gaat ongeveer zo:
“He mama, kijk, een boom buiten. Wij hadden ook een keer een boom gezien in het bos. Toen gingen we daar wandelen. Er was ook een hondje. Wij hebben ook een hondje, dat is Saartje. Saartje ligt lekker in de zon. De zandbak is ook buiten in de zon. Als het niet regent dan is de zand droog. Maar als de sproeier aan is, dan regent het in de zandbak en dan kunnen we er niet in spelen. Wij waren ook een keertje in de regen buiten, toen konden we in de plassen stampen…..” Enzovoorts….

Als hij een zin begint, dan móet die ook afgemaakt worden. Geen tijd voor ademhalen. Hij heeft dan zelfs geen kans om zijn speeksel weg te slikken, met gekke situaties tot gevolg.

Mijn zoon praat, mijn dchter denkt.

Er is een groot verschil tussen de kinderen. Zo veel als mijn zoon zich uit door een woordenbrij eruit te gooien, zo kan mijn dochter in ‘denkmodus’ vallen.

Terwijl we zo aan tafel zaten, begon het te regenen. De ramen werden nat en zo kon je goed zien hoeveel stof en zand er al op het raam zaten.
Mijn dochter zei: “Als het regent worden de ramen mooi schoon.”
Mijn man en ik legde haar uit dat er zand in de regen zat, waardoor de ramen niet schoon spoelen.

Een grote stilte volgde…….

Intussen waren mijn man, mijn zoon en ik, alweer ergens anders over aan het praten en toen zei mijn dochter ineens:
“Dan komt er wel weer nieuw zand in de zandbak”.

Wow, even denken…. waar ging dit ook alweer over?
O ja, de zand in de regen….
Ongelooflijk om te zien hoe dat hoofdje nog bezig is met overdenken wat er tussendoor gezegd is.

Als je alle details oppikt, is het ook lastig om alles weer los te laten.

Zo werkt het ook met de prikkels die zij gedurende de dag voor haar kiezen krijgt.
Bij het naar bed brengen is rust geboden.

Als ik te snel wil, is zij nog niet klaar.
We hebben daarom een vast bedtijdritueel. Hierdoor kan zij de rust in, de vertraging, en vervolgens de dag loslaten.

Verschil in dromen tussen mijn twee kinderen

Mijn dochter praat in haar slaap. Nou ja, praten…. er is echt geen touw aan vast te knopen. Dit zorgt voor lachwekkende situaties en het helpt haar om de dag te verwerken.

Mijn zoon droomt vooral.
Hij kan huilend wakker worden en als ik dan bij hem kom en vraag wat er is krijg ik een antwoord als: “Ik wil geen kaas op de boterham!”

Intussen houden we dit soort uitspraken en situaties bij. We noteren dit voor later en genieten samen van deze momenten.

Wist je dat peuters en kleuters mijn favoriete doelgroepen zijn?

Juist kinderen in de leeftijd van 2 tot 5 jaar kunnen enorm vastlopen in situaties waarbij ze geen woorden kunnen geven aan hun gevoel.

Maar het gevoel zit er wel en heeft aandacht nodig!

Hoe vragen jonge kinderen aandacht?
Juist. Door druk gedrag, boos worden, verdrietig zijn, driftbuien of juist helemaal dicht te slaan.
Hoe dan ook is het juist in deze situaties zo moeilijk om contact met je kind te krijgen.
En dat terwijl je kind echt om aandacht en contact vraagt.

Maar hoe dan?

Door de combinatie van magnetiseren en spel, komen we snel tot de kern.

Als je weet wat je peuter of kleuter wil zeggen met zijn of haar gedrag, dan kun je er als ouder/verzorger/professional ook écht zijn en de houvast bieden die zo nodig is.
Ik ga kijken naar de houding van je kind, het spel, en neem natuurlijk ook alle informatie vanuit de ouders mee in een consult met je kind.
Daarnaast helpt het magnetiseren om de eventuele gedragspatronen die door de tijd ontstaan zijn op te lossen.
De kinderen vinden de behandeltafel die ik meeneem vaak fantastisch en willen er graag op.

Juist door op een jonge leeftijd te gaan onderzoeken waardoor een kind vastloopt in bepaalde situaties, is het makkelijk om een behandeling aan te gaan.

Hoe ouder we worden, hoe vaster een patroon zich gaat zetten en hoe moeilijker het wordt om een andere weg te vinden.
Denk hierbij maar aan een zere knie waar je anders op gaat lopen om de pijn te verzachten. Hoe langer je dit doet, hoe meer de pijn zich uitbreidt naar andere plekken in je lichaam.

Juist de kleintjes vragen om hen te verstaan, ook zonder woorden.

Als je hier al begint, dan werkt dat later alleen maar in je voordeel. Dat gun ik alle kinderen.

Gewoon stug doorgaan met de dagelijkse dingen, dan zien we wel weer verder.

Dit is een beetje de situatie zoals ik die bij veel mensen zie.
Het lijkt er op dat er een manier gevonden is om met de crisis waar we met zijn allen in verkeren om te gaan.
En dat is natuurlijk ook zo, maar het lijkt wel of emoties afgevlakt zijn.
De houvast is nog steeds ver te zoeken, we weten nog steeds niet wat er gaat gebeuren.

We staan in overlevingsstand!

Ons brein vertelt ons hoe we het beste kunnen blijven functioneren in een onzekere, onveilige situatie.
Voor veel mensen is dat nu aan de hand.
Je gedachten beïnvloeden je dagelijkse handelen voor meer dan 90%. Ook onbewust.

Juist die onbewuste gedachten leiden jouw manier van overleven!

Hoe vaak heb jij gedachten zoals in het plaatje hierboven?
– Als ik maar kon stoppen met piekeren
– Als ik maar niet zo onzeker was
– Als ik maar stevig in mijn schoenen stond

Ook bij kinderen is dat zo, alleen is daar het relativeringsvermogen nog niet ‘af’.

Er is een makkelijke manier om hier uit te komen!

De allereerste stap is om je bewust te worden van jouw overlevingsmodus.
Vervolgens kun je je mindset gaan veranderen. En daarmee inzicht krijgen in de mindset van je kind!
Als je namelijk beiden in overlevingsstand staat, dan zie of hoor je elkaar niet meer.

Als je nu maar een hulplijn had….

Die heb je.
Hier.
Elke donderdagavond ga ik een live vragenuurtje houden, online.
Dit vragenuurtje is gratis, gewoon omdat ik graag iets wil kunnen betekenen in deze bizarre tijden.
Als je je opgeeft, kun je deelnemen aan een webinar waar je de inloggegevens voor toegestuurd krijgt. Je emailadres wordt énkel daarvoor gebruikt en niet opgeslagen.
Je hoeft dus niet bang te zijn voor marketingmails of nieuwsbrieven waar je niet op zit te wachten.

Opgeven kan tot donderdag 17 uur via info@kindercoachlarana.nl.

https://kindercoachlarana.nl/over-mij/

De scholen gaan weer open, hoera?

Voor veel kinderen zal het een fijn vooruitzicht zijn dat ze binnenkort weer naar school mogen. Ze zien hun juf./meester weer. Klasgenootjes en vriendjes of vriendinnen worden herenigd. Wat hebben ze hier naar uit gekeken.

Maar wat nou als jouw kind helemaal niet blij is met dit nieuws?

We zitten alweer een tijdje thuis. Alles is anders. De structuur van alle dag is weggevallen en na een aantal weken heb je misschien in je gezin wat rust gevonden en een manier om hier mee om te gaan.

Voor ons als volwassenen is alles al anders en onvoorspelbaar, laat staan voor kinderen.
Wat de kinderen nodig hebben is houvast. De situatie kan deze houvast niet bieden. Jij als ouder wel!

Je kind staat in overlevingsstand

Het brein van je kind werkt nog niet volledig en niet zoals ons brein dat doet. Relativeren is lastig en ze zoeken in onzekere tijden de veiligheid op.
Ze gaan als het ware in overlevingsstand.

Vanuit overlevingsstand heb je drie mogelijke gedragsuitingen:
Vechten
Vluchten
Verstarren

Onderzoek eens in welke van deze 3 jouw kind zich het liefst bevindt.

Puzzelstukje gelegd? Aan de slag dan!

Als je snapt waarom je kind zich op een bepaalde manier gedraagt, zullen er steeds meer puzzelstukjes gelegd kunnen worden.
Je zult het gedrag kunnen benoemen naar je kind en daarmee erkennen.
Je kunt daarmee veiligheid bieden, je kind voelt zich gezien!
Kijk ook eens goed naar het spel van je kind. Dit kan heel veelzeggend zijn.

Vanuit veiligheid zal je kind stapjes durven zetten.

Zo is het met ons ook toch?
Als je je veilig voelt, zul je steeds een stapje verder durven zetten. Maar soms is die houvast nog even nodig voordat je los kunt.

Kun je nog niet alle puzzelstukjes leggen?
Of heb je even extra houvast nodig omdat je zelf in overlevingsstand staat?

Ik help je graag door even mee te kijken/luisteren. Dat kan gewoon online.
Een kennismaking is gratis, en duurt zo’n 30 minuten. Vanuit de kennismaking gaan we kijken of en hoe we verder gaan.
App, mail, bel, dan maken we een afspraak voor een kennismakingssessie. https://kindercoachlarana.nl/over-mij/

Rare onrustige tijd

Wat beleven we toch allemaal he!
Voor ons volwassenen is het nauwelijks te bevatten wat er allemaal gebeurt, laat staan voor onze kinderen.

Hoe gaat het bij jullie thuis?

Bij ons zijn we met het hele gezin thuis. Mijn man is in huis aan het werk, ik werk een paar uur per dag aan mijn laptop aan tafel en de kinderen vermaken zich aardig.
We hebben een werkboekje van school, knutselen erg veel en gaan elke dag even naar buiten de tuin in.

We proberen wel een ritme vast te houden.

We staan op tijd op, ik werk alleen ’s ochtends en zet de kinderen aan een werkje.
Tussendoor is er de hangmat die we onder de eettafel hebben gemaakt, voor allebei eentje. Ze kunnen er zelf in en uit, liefst verstoppen ze zich ook helemaal in de stof. Hun eigen coconnetje en een echte aanrader voor iedereen.

En dan ineens is daar….. de boosheid!

O, wat is het toch stom. De kinderen mogen niet mee naar de winkel, we kunnen nergens op bezoek, er komt geen bezoek bij ons thuis en de school en opvang zitten dicht. Alles is soms ineens heel erg stom en dan wordt, vooral mijn dochter, heel erg boos.

Boos op de situatie, boos op mij, boos op haar broer, boos op alles.
Wat lastig he!

We schieten dan allebei ons oerbrein in

We gaan over op overlevingsstand. We moeten controle loslaten, want alles is anders en we weten niet wat er gaat gebeuren.
Er zijn dan drie opties in gedrag. Mijn dochter slaat dicht (verstarren), ik ga proberen de controle terug te krijgen door te blijven vragen/zorgen (vechten). De derde optie is overigens vluchten, die is bij ons in huis niet aan de orde.
Het lastige is wel dat ik en mijn dochter een andere modus hebben en daardoor gaan botsen met elkaar.

Als ik haar kan blijven zien, komt het goed!

De behoefte blijven zien, dat is een hele kunst.
Wat is haar behoefte? Dat is er maar eentje: VEILIGHEID!
En die veiligheid dien ik haar te bieden als moeder op dat moment.
Dus, ik erken haar gevoel en laat haar op een veilige manier uitrazen.

Dan volgt er een knuffel. Een échte knuffel!

Als ook ik in mijn oerbrein was geschoten, de vechtmodus, dan was het een strijd geworden en gebleven. Door haar de veiligheid te bieden, werd ze rustig.

Zodra de kinderen op bed liggen, pak ik in deze gekke tijd een moment voor mezelf. Even stilstaan bij mijn eigen lichaam, mijn eigen gevoelens en rustig ademhalen.
Hierdoor kan ik bij mijzelf blijven en in het moment blijven. Zo blijf ik mezelf ook veilig voelen.

Wat was, is geweest. Wat nog komt, komt nog.
Maar nu, op dit moment, ben ík er en pak ik mijn rust.

Zo overleef ik deze onrustige periode

Simpele antwoorden op grote vragen

Er is op internet veel informatie te vinden over corona, het virus en uitleg aan kinderen. Echter, voor hele jonge kinderen gaat de uitleg over wat een virus is misschien onnodig ver.

Soms is een kort antwoord meer dan genoeg. Als volwassene hebben we snel de neiging om een kind te overladen met informatie.

Blijf luisteren en kijken naar je kind, voorzie in wat je kind nodig heeft. Dat is genoeg.
Echt.

Soms dan gaat het niet zoals je had bedacht.
Soms dan is de hele wereld stom.
Soms dan wil je eigenlijk heel veel en tegelijk niks.

Het valt niet mee om twee jaar oud te zijn.
Zo ook afgelopen vrijdagochtend.

Mijn dochter moest naar school. We moesten thuis al een beetje vaart maken omdat mijn dochter alles graag op haar eigen tempo doet. En dat is niet heel snel kan ik je vertellen…

Uiteindelijk stonden dan toch we alle drie klaar.

Jas en schoenen aan, tassen ingepakt, op naar buiten.
Al vooraan de oprit gaf mijn zoon aan dat hij níet mee wilde. Écht niet.
Geen handje vasthouden, geen stap vooruit.
Aangezien er niemand thuis was, moest hij toch echt even mee om zijn zus weg te brengen.

Dus, wat te doen? Maar even door de knieën. In alle rust vroeg ik hem wat er was en hij zei: “Ik heppet koud!”
We snoerden de jas nog iets verder dicht en zei dat mijn hand lekker warm was.

Hij pakte mijn hand en we liepen verder.

Nét op het nippertje kwamen we aan op school. Er was dus geen tijd meer om op het schoolplein te spelen, want we moesten naar binnen.
Hmm, dat was de tweede tegenvaller al deze dag voor mijn zoon.

Mijn dochter was inmiddels de klas ingelopen en wij liepen naar buiten, op weg terug naar huis. Al mopperend en huilend liep mijn zoontje naast me, alleen maar omdat er geen tijd was geweest om te spelen.
Een gesprekje door mijn knieën gezakt hielp niet.

Toen zag ik iets wat ons kon redden…….

Ik stopte met lopen en wees naar de grond. “Kijk eens jongen!”
Hij stopte ook, nog altijd snikkend en schreeuwend, boog voorover en werd stil.
Ik vroeg hem wat hij zag. “EEN SLANG!!”
De regenworm, want dat was het, kronkelde over de stoep. Hij bleef er verwonderd naar kijken en we praatten even over het beestje.

Toen zijn interesse verzwakte, liepen we door naar huis. Al babbelend over de worm, dat die nog leefde en dat onze kip Carla die wel heel lekker zou vinden en dat Carla die wel kon eten maar wij niet omdat wij geen wormen eten want dat is vies (heerlijk, die lange peuterzinnetjes met logica) kwamen we thuis.

Heel de nare bui was over. Zomaar.
Of toch niet zomaar?

Tja, dat peuterbrein heeft het superdruk met groeien.
En soms neemt dat brein dan even de overhand.
Zomaar.

Dan is het fijn om uit die situatie te stappen.
Doordat ik rustig bleef, het brein de ruimte gaf om even te razen en daarna een zachte overstap maakte naar een andere situatie, ging het brein uit de razende modus. Zomaar.
Heel geleidelijk.

Gaaf he!