Zullen we vadertje moedertje spelen? Dan ben ík de baby.
Dit is de laatste week een vraag die mijn 4 jarige dochter elke dag meerdere malen stelt aan haar broertje. Dit spel kan ook echt best lang doorgaan, in vergelijking met andere spelletjes.
Waarom doet ze dit?
Als de structuur wegvalt, alle normale dingen anders gaan dan anders zoals nu gebeurt met de quarantaine, dan kan dit heel heftig bij een kind binnen komen. Zeker een gevoelig kind. Ze gaat terug naar een tijd waarin ze zich optimaal geborgen en veilig heeft gevoeld, de baby tijd.
Het kan zijn dat je kind ineens niets meer zelf wil doen.
Een terugval in zindelijkheid, niet meer zelf aankleden, tandenpoetsen of brood smeren, dit zijn allemaal mogelijke onderwerpen waar je nu een verandering zou kunnen opmerken. Dit hoort bij de crisis.
Hulp bieden, hoe dan?
Vraag je af hoe erg het is dat je kind terugvalt. Laat het er vooral even zijn voor zover mogelijk. Probeer te accepteren dat je kind nu houvast nodig heeft. Houvast aan jou.
Help je kind in de zelfredzaamheid door geduld op te brengen in datgeen wat er wel lukt.
Tips voor hulp aan je kind:
1. Laat je kind ’s morgens zelf de kleren uitkiezen. Past het niet bij elkaar? Hoe erg is dat? Je gaat waarschijnlijk de deur niet uit, toch? 2. Wees de veilige haven voor je kind. Dat is nu zo belangrijk. 3. Stel duidelijke regels en leef deze na. Je kind heeft de structuur wel nodig, dat is namelijk ook een houvast. Als je geen kader hebt waarbinnen je kunt handelen, dan zijn de grenzen niet alleen voor je kind zoek maar ook voor jou. Dat creëert alleen maar verwarring. 4. Niet perfect is ook goed. Er komt nu toch niemand op bezoek, dus laat dat huishouden maar even. 5. Zorg goed voor jezelf. Als jij de benen eronder houdt, kun je ook een stevige basis aan je kind bieden. 6. Masseer je kind. Voor het slapengaan. Zorg voor echte 1 op 1 tijd, zonder TV, radio of telefoon. Masseer van boven naar beneden met lichte druk, dat geeft een veilig gevoel. 7. Onderschat niet hoe moe je kind is aan het einde van de dag. Overprikkeling kan ook plaatsvinden doordat alles anders is dan anders.
Afgelopen weekend kwamen er wat uitdagingen op ons pad als gezin. De kinderen moesten in thuisquarantaine. Dat was op zich een keer te verwachten, maar het bracht zo de nodige stress met zich mee.
De kinderen mochten dus niet naar school, dat was boodschap 1 die we voor hen hadden.
Antwoorden konden we nog niet geven, ook wij wisten niet hoe de dagen erop zouden verlopen.
Mijn eigen lichaam reageerde hier ook op
Rationeel kon ik alles regelen en overzien, voor zover ik er macht over had. Toch bekroop me een gevoel van lichte angst. Wat stond ons te wachten?
Gelukkig heb ik door de jaren heen veel kennis opgedaan over het lichaam en over de werking van het brein. Daardoor herkende ik mijn eigen gedrag: Mijn oerbrein stond aan het roer!
Het oerbrein wordt ook wel reptielenbrein genoemd. Het is het stukje brein dat als allereerste groeit en zorgt dat jij gaat handelen in situaties van onveiligheid. Het wil vechten, vluchten of verstarren. Alle contact met je lichaam en gronding zijn even ondergeschikt.
Vechten of vluchten voerden de boventoon
Ik wilde vechten tegen alles waar ik geen macht over had en vluchten voor alles wat misschien wel boven ons hoofd hing.
Het reptielenbrein, ik noem het de krokodil, mocht getemd worden. Deze overlevingsstand dient namelijk in gevaarlijke situaties, maar kan je ook de kalmte ontnemen.
Door dit gedrag te herkennen, kon ik de krokodil temmen en zelf aan het roer blijven. Belangrijke zaken om nu juist te doen zijn:
– Gegrond blijven (tuinieren of wandelen in de tuin) – Veel drinken en gezond eten – Ademhalingsoefeningen doen om goed vanuit je buik te ademen.
Andere tips om de krokodil te temmen:
Neemt de krokodil het bij jou of je kind ook wel eens over? Dit kan zich op meerdere vlakken uiten. Ik val zelf ook wel eens terug op mijn fijne netwerk en kan je deze twee dames hieronder van harte aanbevelen.
Weinig vertrouwen in eigen lijf (omdat je er niet goed contact mee kunt maken) –> Voor peuters en kleuters is het zo waardevol om hiermee aan de slag te gaan, Nikki doet dat op een speelse laagdrempelige manier, nu zelfs online: https://ikki.nl/online-contakids-cursus/
Uiteraard mag je mij ook bellen, gewoon om even te sparren, te spuien of om je hulpvraag door te spreken. Overleg met La Rana is altijd gratis en vrijblijvend.
Ondertussen ken ik mijn eigen krokodil vrij goed
Door inzicht in zijn gedrag, kan ik er op reageren. Eigenlijk heb ik ‘m best goed opgevoed! 🙂
Soms komt alles even heel hard binnen, zeker bij kinderen kan dat lastig zijn.
Je kent het misschien wel. De school is afgelopen en je gaat je kind ophalen. Met het naar huis gaan merk je al dat je kind moe is. Eenmaal thuis aangekomen komt alles er uit. Een boze en verdrietige uitbarsting volgt, met tranen schreeuwen en ruzie. Overprikkeling ten top.
Alle zintuigen hebben overuren gedraaid
Geluiden komen heftiger binnen, geuren kunnen heftiger waargenomen worden en emoties voeren de boventoon.
De hele dag heeft je kind zich keurig gedragen en in de pas meegelopen van de klas. Toch is alles ineens teveel.
Wat zou het fijn zijn als je je kind kunt beschermen voor al die prikkels, maar hoe dan?
Prikkels zijn niet altijd te voorspellen. Je kunt echter wel voorbereid zijn door jezelf te beschermen tegen prikkels van buitenaf.
Voor kinderen werkt het heel goed om dingen visueel te maken.
Als voorbeeld leg ik uit hoe ik met een meisje van 5 aan de slag ging in de praktijk:
Het meisje, laten we haar even Inge noemen, pikt altijd zoveel prikkels op dat ze daar zelf heel verdrietig om kan worden. Ze trekt zich terug, wordt onbereikbaar.
Allereerst is ze op een kussen gaan zitten en heeft haar handen op haar buik gelegd. We deden samen een ademhalingsoefening.
De rust overkwam Inge en ze was al ontspannen.
De regenboogparaplu kwam erbij
Ik zette de regenboogparaplu over haar heen en we bekeken de kleuren. Elke kleur kreeg even aandacht en we stonden extra stil bij de kleur die ze als eerste aanwees.
Na samen oefeningen gedaan te hebben met de kleuren in de paraplu (deze zijn per kind en situatie verschillend) zijn we heel hard gaan draaien met het handvat. De paraplu zwierde in het rond, alle kleuren vlogen vrolijk rond.
Een grote glimlach verscheen op haar gezicnt.
De paraplu kwam langzaam tot stilstand en zakte weer naar haar hoofd.
Een koepeltje van rust en bescherming ontstond
De kleuren stonden weer stil, het koepeltje van de paraplu voelde veilig en ze wilde er niet meer onder uit.
De evaluatie met vader volgde en Inge bleef nog even lekker zitten onder de paraplu.
Deze ervaring heeft haar geholpen om de veiligheid van het koepeltje te ervaren. Als Inge nu naar school gaat, hoeft ze alleen aan de paraplu te denken en ze zet de bescherming voor zichzelf al neer.
Cool he!
Het roept bij mij ook mijn innerlijk kind op.
Als ik de paraplu vast heb, draai ik het liefste met de stok. Het geeft echt een heerlijk gevoel!
Ik word er zo enthousiast van dat ik deze maand de kleurensessie voor de helft van de prijs aanbied. Voor kinderen gaan we vooral met de paraplu aan de slag. Voor volwassenen worden er gerichte oefeningen ingezet en mag je natuurlijk ook de werking van de paraplu ervaren.
Als sinds we in dit huis wonen, hebben we een kippenren. We begonnen met 3 kippen waarvan eentje een haan bleek te zijn. Aangezien de buren liever gewekt wilden worden door hun eigen wekker dan elk uur door onze haan, hebben we het beestje teruggebacht en er 2 kippen voor teruggekregen.
We hadden toen 3 gezellige kippen en 1 stresskip. Die ontsnapte ook steeds en stookte de andere dames op. Toen ook zij verhuisd was naar iemand anders, hadden we 3 sociale gezellige kippen over.
In de loop van de jaren zijn er 2 omgevallen en is onze bruine kip alleen overgebleven. Zeker sinds de kinderen er zijn, heeft het beestje het meer dan goed. Lekker scharrelen in de tuin, gevoerd worden door de kinderen en lekker met ze meerennen. Tevens had ze ineens een naam, de kinderen hadden haar Carla genoemd.
De laatste maanden keek ze me oprecht beledigd aan als ik haar voer op de grond gooide zonder het uit mijn hand aan te bieden.
Tja, hoe oud wordt een kip?
We zijn de laatste maanden al een beetje met de kinderen aan het praten gegaan over de kip en dat ze al heel oud was. 10 jaar is een respectabele leeftijd voor een tuinkip, zeker voor eentje die al een paar jaar alleen leeft. We verwachtten dus wel dat dit een keertje afgelopen zou zijn.
En toen kwam van de week dat moment… We vonden onze kip dood in de tuin, op een plek waar de kinderen het niet meteen konden zien. Oei, hoe zouden ze dit nieuws opnemen?
We namen de kinderen even bij ons in de tuin en vertelden het slechte nieuws.
“Jongens, weten jullie nog dat we verteld hebben dat Carla al heel oud is voor een kip? De kinderen wisten het nog. “We hebben net Carla gevonden en ze is dood.”
Even was er een moment van stilte. Wij bereidden ons voor op vragen en misschien een traan. Mijn dochter zei dat ze het zielig vond voor Carla maar dat ze gelukkig wel oud was geworden. Mijn zoon keek ons heel serieus aan en we dachten, nu komt het…..
Maar als Carla er niet meer is, dan moeten we maar een nieuwe Carla regelen! Ik ga op de trampoline nu, doei!
Ook mijn dochter hobbelde de tuin in en ging spelen.
Tjonge, dat was een gek moment! Wij hadden hele andere reacties verwacht. Ik denk dat wij het vervelender vonden dan zij.
Die avond bracht ik het overgebleven kippenvoer naar de overburen. Mijn zoon vroeg hen of zij ook een Carla hadden, en als dat niet zo was of zij er eentje Carla wilde noemen. Per die avond hebben de overburen dus een kip die Carla heet.
Prachtig om te zien hoe de kinderen dit aanpakten. Mijn man en ik hebben duidelijk teveel lopen bedenken hoe het misschien wel zou lopen en dit was een eye-opener.
Zo lang wij er maar zijn als ze vragen hebben, of er misschien toch even verdrietig om zijn, dan is het goed.
Er gewoon zijn…. dat is eigenlijk alles was we hoefden te doen… 🙂
Gisterenavond zat ik heerlijk op de bank met mijn voeten omhoog. Alle ‘moetjes’ voor de dag waren achter de rug, ik zette de TV aan.
Ik vind het heerlijk om dan even naar programma’s te kijken waar je niet teveel bij na moet denken en zette Married at first sight aan. Het was de laatste aflevering waarin zou blijken wie er bij elkaar zou blijven en wie niet.
En zo kwam er een uitspraak voorbij van een deelnemer die me triggerde:
Ik wil mezelf laten zien. Niet alleen de beste versie van mezelf, want dat hou je niet vol.
Wat verwoordde hij dat goed!
Jarenlang liet ik de beste versie van mezelf zien aan anderen.
Althans, dat dacht ik. Ik probeerde vooral steeds aan anderen te laten zien dat ik echt wel lief, leuk en aardig was. Wat was ik druk bezig om vooral bij de ander te voelen wat die nodig had.
Ondertussen was het kei- en keihard werken. Ik liep op mijn tenen, was niet mezelf en wist op een gegeven moment ook niet meer goed hoe ik mezelf wilde laten zien. Ik zat niet lekker in mijn vel.
Nu, vele jaren later, heb ik geleerd mijn eigen leven te leven.
Ik heb geleerd dat het veel minder energie kost om vooral mijzelf te zijn. Door stevig met beide voeten op de grond te staan, word ik niet meer snel omver geblazen.
Wat voor mij de grootste moeilijkheid was, is te accepteren dat je het nooit voor iedereen goed kunt doen. Er zullen altijd mensen zijn die mij niet leuk of aardig vinden en dat is prima zolang ik weet dat ik me open heb gesteld.
De foto met de spiegel hoort daarom ook echt bij mij.
Ik durf nu eindelijk echt in de spiegel te kijken, maar ook zichtbaar te zijn. De foto staat vooral voor mijn eigen proces van zichtbaar durven zijn en mezelf openstellen.
Nu ik naast vriendin, dochter, tante en echtgenote ook moeder ben, is dit nog veel belangrijker geworden.
Soms sluipt die ‘beste’ versie van mezelf nog naar voren
Mijn kinderen maken dan vaak opmerkingen die me dat doen beseffen. Ze houden mij de spiegel voor, die ik intussen steeds beter kan zien.
Het zijn dan met name de opmerkingen die ze herhalen waarin ik mezelf hoor…. oeps! Die opmerkingen herken ik dan, maar passen niet helemaal bij mij. Toch floepen ze er soms uit.
In een intake of consult vind ik het belangrijk om mezelf ook te laten zien.
Het is nogal wat om hulp in te schakelen voor jouw kind, jou zelf of je gezin. Dan is een veilige plek heel belangrijk. Het is dan wel zo fijn om te weten wie je tegenover je hebt als behandelaar.
Om die reden blog ik over persoonlijke situaties en stel ik mijzelf open voor jou.
Zo weten we meteen of er een klik is, en of we bij elkaar blijven voor een traject of uit elkaar gaan na de intake. Net als bij Married at first sight eigenlijk.
🙂
Vanaf 3 maart gaan de deuren van de praktijk weer open. Neem gerust contact op om te kijken wat we kunnen afspreken voor jouw hulpvraag.
Daarbij benadruk ik nog eens mijn slogan:
La Rana Innerlijke rust voor ouder en kind
Juist door het doorleven van mijn eigen proces, kan ik jou helpen met jouw proces en dat van je kind. Ouder en kind horen bij elkaar en leren van elkaar. Iedere dag weer. Ook hier in huis blijft dat zo.
Gisteren was gekke haren-hoeden-pettendag bij mijn dochter op school.
Wat een voorpret hadden we de dagen er voor al. Samen plaatjes zoeken op pinterest, wat zouden we allemaal kunnen doen.
Het kapsel, want dat is natuurlijk veel leuker dan een pet of hoed, moest wel snel gemaakt kunnen worden, want de school startte ook gisteren gewoon om 8.30 uur.
Het werd een vogelnestje.
Wat straalde ze! Heerlijk!
Onderweg naar school kwamen we wat ouders tegen en andere kinderen. In eerste instantie zagen we bij deze kinderen geen opvallende haren of hoofddeksels.
En ja hoor, daar gingen mijn gedachten…. ‘Zou ik de dag wel goed onthouden hebben?’ ‘Het is vandaag toch woensdag?’ ‘Dadelijk is ze de enige in de klas met raar haar…’ enz…
Ik besloot om vooral niks aan mijn dochter te laten merken en maar goed ook. We kwamen bij school aan en ik zag meteen de juffen met een gekke hoed op staan.
GELUKKIG!! Er viel een last van me af en ik nam afscheid.
Op weg naar huis ging ik er wel over nadenken. -Wat gebeurde daar nou? -Wat deed het met mij dat mijn dochter misschien wel de enige zou zijn in de klas? -Wat deed het met mij dat ik misschien wel een fout gemaakt had?
Dit is echt een stukje van mijn eigen onzekerheid van vroeger die ineens opdook.
Ik viel nooit op, droeg het liefst een slobbertrui en mijn haren altijd hetzelfde en liep voorovergebogen. Ik was onzeker, verlegen en bang om er niet bij te horen.
Alleen al dat realisatiemomentje maakte het makkelijker voor mij. Ik snapte ineens dat het míjn stukje was, en niet dat van mijn dochter.
Zij straalde toch wel en had dat vogelnestje ook nog wel op een normale dag in haar haren willen hebben.
Ik merkte dat ik vooral in mijn hoofd aan het malen was, en niet meer voelde wat het met me deed behalve die angst/onzekerheid die de overhand dreigde te nemen.
De gronding was ook even ver te zoeken.
Herken je dit? En kun je dit dan voor jezelf plaatsen? Merkt je kind er iets van?
Je kunt je altijd afvragen of een angst/onzekerheid/teleurstelling van je kind echt aan de hand is, of dat het stiekem bij jou vandaan komt.
Een hulpvraag onderzoeken is daarom heel belangrijk. Is de hulpvraag waarvoor je bij mij komt ook de hulpvraag voor je kind? Of is het jouw hulpvraag?
Interessante kost he…. Ik smul steeds opnieuw van deze ontdekkingsmomentjes bij mezelf en blijf ook leren.
Ik val makkelijker in slaap als ik een spelletje op de telefoon speel.
Dit was de reactie van een moeder die ik begeleid toen ik haar vroeg hoe ze sliep. Toen ik haar vroeg of dit haar ook helpt om het hoofd leeg te maken was er even twijfel.
Met deze moeder werk ik aan de gedragspatronen die ontstaan zijn door het leven heen. De reactie die je hebt op bepaalde situaties komt ergens vandaan. Je brein heeft een strategie ontwikkelt om zo snel mogelijk uit een onveilige situatie te ontsnappen.
Een onveilige situatie kan bijvoorbeeld al zijn dat er iets onverwachts gebeurt.
Verandering, iets nieuws, inbreuk op jouw planning of iets waar je niet achter staat kunnen een reactie triggeren.
Denk daarbij aan een kort lontje, een discussie die jij opstart of een emotie die je overvalt.
De kunst is om te gaan herkennen hoe jij reageert.
Was je nou echt zo boos of emotioneel om dat ene kleine dingetje?
De overtuiging die jouw brein heeft gevormd, kan jou belemmeren om op een makkelijke manier door de situatie heen te komen. Achteraf denk je dan misschien wel: ‘was mijn reactie nou zo nodig?’
Wat was er aan de hand waardoor jij getriggerd werd?
Je brein heeft een herprogrammering nodig
De overtuiging die getriggererd is, mag overboord. Dat doe je, door er een positieve intentie tegenover te zetten.
Je kunt dit doen met behulp van positieve affirmaties, in een eerdere blog lees je daar meer over: http://www.kindercoachlarana.nl/2021/01/14/denk-niet-aan-een-rode-tomaat/
Als dit een stap te ver voor je is, kun je ook met intenties aan de slag. Voordat je een vergadering in gaat of een mogelijke andere moeilijke situatie, kun je jezelf al voornemen om het anders aan te pakken.
Ik weet zeker dat je het kunt!
De intentie die je meegeeft aan de dag, is heel sterk en heeft al invloed op jouw brein.
Zet het voor jezelf neer door het hardop uit te spreken, of door het op te schrijven.
‘Vandaag blijf ik rustig als ik geraakt word.’ ‘Ik ga vandaag lief zijn voor mijzelf.’ ‘Ik ga mijn gevoel voorop zetten.’
Zo ga je eigenlijk jouw brein opnieuw inleren op de punten waar je eerder snel getriggerd werd. De kracht van de herhaling is hierbij van toepassing.
En dan nog even over die saboteur….
Jouw brein is namelijk heel slim in het stiekem overnemen van jouw gevoel. Hoe ontzettend jij ook zou willen dat je rustig blijft, dat je die triggers niet voelt, toch overkomt het je.
Soms heb je dat meteen door, soms overvalt het je en heb je het later pas door. Die saboteur is namelijk associatie.
Door je leven heen ontwikkel je associaties. Een warme appeltaart bijvoorbeeld geeft voor de meeste mensen een prettige gedachte/gevoel.
Gedachten en gevoel gaan dan samen en triggeren dat prettige gevoel.
De moeder waar ik in deze blog over begon vertelde dat ze soms erg onrustig slaapt. Haar gedachten gaan dan met haar op de loop en ze gaat malen. Ik vroeg haar hoe het inslapen gaat.
Ze vertelde dat ze vaak nog even een spelletje op haar telefoon speelt en daar dan slaperig van wordt. Vervolgens vertelde ze erbij dat ze dit spelletje op haar werk in de pauze nooit speelt, omdat ze er dan slaperig van wordt.
Hmm…. die is interessant… Zie jij wat daar gebeurt?
Het brein heeft een associatie gemaakt. Als ik dat spelletje speel, wordt ik slaperig.
Een associatie gemaakt vanuit het brein, niet vanuit gevoel
Je mag er dan slaperig van worden, maar is je hoofd dan ook leeg? Hoe is het met alle gedachten van de dag?
Wat zou de consequentie zijn in dit geval?
Je wordt ’s nachts wakker en gaat malen, of je gaat dromen.
TIP om met een leeg hoofd gaan slapen
Even tot 10 tellen…. Ja echt.
Ga lekker in bed liggen en leg je handen op je buik. Haal een paar keer diep adem, rustig en in een tempo dat voor jou fijn voelt.
Begin met tellen en iedere keer als er een gedachte voorbij komt, begin je opnieuw. Het doel is niet om tot 10 te komen, het doel is om bewust bezig te gaan met alles wat er nog in jouw hoofd speelt.
Probeer het maar eens.
O ja, en schermtijd voor het slapengaan is af te raden. Waarom: Omdat het je niet helpt om af te schakelen. Je zet namelijk jezelf even opzij en het scherm neemt het over.
Ook deze blog is speciaal gericht op jou als ouder. En waarom?
Een uitgeruste papa of mama is een ontspannen sfeer in huis.
Coachen kan prima online. Het kan fijn zijn om jouw verhaal te doen. Ik luister en kan je helpen door oefeningen in te zetten die voor jou passen. Je bent het waard.
Heb je me vandaag zien lopen in Beers met mijn kinderen?
Zo ja, dan heb je je misschien afgevraagd wat we toch in hemelsnaam aan het doen waren…..
We liepen heerlijk in de zon. Onze schaduw reikte tot ver over het midden van de weg.
Ineens zei mijn zoon: “Bukken mama, snel!
Anders rijdt die auto je hoofd eraf van je schaduw!”
O jee, nou snel dan maar!
Dus, bij elke auto gingen we met z’n drieën op onze hurken zitten, totdat de weg weer vrij was en onze schaduw daar weer kon ‘lopen’.
Het was dolle pret!
Mijn zoontje weet heel goed dat de schaduw niet écht onder de auto kan komen, dus speelde ik het spelletje gewoon lekker mee.
Natuurlijk trok dit wel wat bekijks van mensen die ons passeerden of tegemoet kwamen. Tja, soms is het best lekker om eventjes je innerlijk kind naar buiten te laten.
Doe jij dat wel eens? Lekker gek met je kind(eren)? Het is een aanrader hoor 🙂
En wat andere mensen denken?
Tja, er gebeuren wel gekkere dingen vandaag de dag…. Dit gedrag van ons tovert tenminste een lach op de gezichten van onszelf én anderen!
Hoe reageerde jij op de dreigende avondklok? Verandert er iets in je situatie of blijft alles min of meer hetzelfde?
Ook als alles voor jou en je gezin hetzelfde blijft, kan het zijn dat de aankondiging toch een reactie bij je opriep. zette jij voor je gevoel met je hakken in het zand?
Inmiddels staan we met velen in overlevingsstand.
Je zet je schrap, je hakken gaan in het zand
Toch voelt het alsof de grond onder je voeten verdwijnt. Je basis valt weg.
Handelen gaat nu veelal vanuit je brein in plaats vanuit gevoel.
Je brein heeft door het leven heen bepaalde gedragspatronen ontwikkeld om jou uit een onveilige situatie te halen. Zodra een situatie door je brein als onveilig bestempeld wordt, kun jij daar onbewust op reageren.
Je VECHT Je VLUCHT óf je BEVRIEST
Dit is jouw overlevingsmechanisme in actie!
Herken je 1 van deze reacties? Ga dan eens na waardoor deze getriggerd werd.
Door te herkennen wat voor jou de triggers zijn, kun je er mee aan de slag.
In deze blog richt ik me specifiek op jou als ouder.
Kinderen kunnen deze patronen nog niet herkennen. Dit heeft te maken met de groei van hun brein dat nog in volle gang is. Jij als ouder kunt wel herkennen op welke momenten jouw kind getriggerd wordt.
Wat nog interessanter is, is te onderzoeken of deze triggers van je kind iets spiegelen naar jou of je partner.
Er bestaat een grote kans dat jij als ouder herkent wat jouw kind doormaakt.
Aan de slag gaan met jezelf, werkt door naar je kind.
Juist nu kan het fijn zijn om aan de slag te gaan met jouw onbewuste manier van reageren. Een coach kan je daarbij helpen door mee te kijken, bij te sturen en oefeningen aan te bieden.
Ik vind het belangrijk om juist nu een stap extra te zetten met mijn praktijk. Om die reden kunnen online consulten ook ’s avonds ingepland worden.
Ik gebruik deze zin vaak als ik kinderen in de praktijk heb en zij aan de kleur rood mogen denken. Kinderen hebben niet altijd zin om iets te doen dat als opdracht voelt, zeker niet nadat ik ze gezegd heb dat niks hoeft bij mij als ze niet willen….. Toch denken ze zo meteen aan een tomaat en dus aan rood!
Hoe zit dat eigenlijk?
Ga maar eens na. Als jij naar de supermarkt gaat en denkt: “Ik moet niet vergeten tariefzakken mee te nemen!” Hoe vaak heb je ze dan ook echt meegenomen naar huis? Ik kom regelmatig zonder thuis.
Dat is hetzelfde. Je brein hoort namelijk het woordje ‘niet’ niet. Gekke zin, maar je snapt vast wat er staat.
En dit werkt verder door….
Als je tijdens de lockdown tegen je kind zegt: ‘Maak je maar geen zorgen!’ of ‘Je hoeft je niet druk te maken om je huiswerk.’ of ‘Je hoeft niet bang te zijn.’ Het brein van je kind hoort die ontkennende woorden ook niet.
Dit kun je doorbreken door positieve affirmaties in te zetten.
De kunst is dan wel dat je leert hoe je deze opbouwt zodat de ontkennende woorden eruit zijn. Daarom heb ik een workshop klaarstaan. Een hele waardevolle, zeker in deze gekke tijd.
Want hoe kijk jij tegen de huidige situatie aan? Kun jij zonder ontkennende woorden een positieve uitspraak over de lockdown doen?
Schaam je niet….. of wacht: Neem deel aan de workshop zonder schaamte…. eh nee… Geef je op voor de workshop en leer je mindset bij te stellen!
🙂
